Merhaba;
Geldik uzun mu uzun ABD gezimizin son durağına: San Francisco. Görmez olaydım San Francisco seni. Geldiğimden beri seni düşünüyorum, birgün geri dönmenin hayalini kuruyorum. Ne güzel şehrimizdin sen San Francisco.
Ama San Francisco'dan önce size daha önce söz verdiğim LA havalimanına ulaşma hikayemizi anlatayım. Esasında Las Vegas'taki Çin turu LA havalimanına bırakıyordu ama bize dediler ki siz en başta havalimanı yazmamışsınız, sizden kişi başı 40 dolar alacağız. Ehh dedik yeter be, bu ne? Zaten LA'e varışımızla uçağımız arasında aşağı yukarı 4 saat var, metro ile gideriz biz dedik. Metroya binebileceğimiz Union Station'da Çinlilerden ayrıldık. LA'de metro ücreti 1.5 dolar. Bizim zaten kartlarımız vardı. Kartlarımıza para yüklememiz gerekiyor. Bu arada belirtmem lazım, üzerimizde sadece ve sadece 5dolar kalmış. 3 kişiden çıkan para 5 dolar. Kredi kartlarımızı ise bilet makinaları kabul etmiyor. Neyse dedik, aldık 5 dolara 3 bilet. Nasıl yapacağız, ne yapacağız bilmiyoruz bulunacak bir yol illa. Belki bir bankamatiğe denk geliriz. Önce kırmızı hatta, sonra maviye, sonra da yeşile bineceğiz. Ordan da otobüse aktarma yapacağız. Yol karmaşık ve meşakkatli anlayacağınız. Kırmızı hatta giderken ben yolun kapalı olduğu ve bu yüzden de trenlerin yavaş gittiği gibi bir ikaz duydum ama tam olarak ne dendiğini anlamadım. Nergisle Uğur'a hiçbir şey söylemedim çünkü benimle hep dalga geçtiler, sen her an bir felaket olabilir diye düşünüyorsun diye. Neyse, kırmızı hatta zaten iki durak gittik. O kadar ağır ilerleyoruz ki koşsak geçeriz treni. Kırmızıdan indiğimiz durakta büyük bir karmaşa var, her taraf polis falan. Bir taraftan da mavi hatta geçmek için kartlarınız tekrar okutun diyor anonslar. Biz zaten paniğiz, tren peronda. Koştum geçtim. Bu arada koşabilmemin sebebi turnike olmaması tabi ki. Sadece kart okuyucular var ama turnike yok. Nergis'te geçti, Uğur'da. Biz Nergis'le dalga geçiyoruz ama Uğur çok gerildi. Tren ilerledikçe gerginliği artıyor falan. Nergis en sonunda dedi ki bak benim İngilizcem kötü, polis bizi çevirirse polise derim ki ben o anonsları hiç anlayamadım İngilizcem kötü, bunlarınki benden kötü. Hoş polis pasaportuma baksa 6 aydır burda yaşıyorsun nasıl kötü olacakmış İngilizcen diyebilirdi. Neyse yeşil hatta gelince turnike vardı önümüzde ama çıkış doğrultusundaydı. Biz gene kart basmamış olduk. Hayır para istiyorsan giriş yönünde turnike koy değil mi? Uğur daha çok, daha çok gerildi. Surat astı, söylenmeye başladı ama artık olay bizim için komik bir durum almaya başlamıştı. Gülmekten kendimizi alamıyoruz. En son yeşilden de inince aktarmaya gelince ya dedik otobüste sorun çıkarsa. Neyse duruma bakalım, olmadı burdan taksiye bineriz falan diyoruz. Neyseki otobüste sadece kartını göstermen yeterliymiş, herhangi bir yere okutman gerekmiyormuş. Sonuç olarak LA metrosuna yaklaşık 10 dolar takmış olduk ama Uğur o kadar gerildi ki anlatamam.
Bizi San Francisco'da arkadaşlarımız karşıladı. Oakland'de yaşıyorlar ve bizi evlerinde 3 gün misafir ettiler. 15 günlük sefaletten sonra o evde 3 gün kalmak, dostlarla sakin sakin zaman geçirmek, temiz banyolarda yıkanmak bize o kadar iyi geldi ki. Burdan tekrar misafirperverlikleri için teşekkür ederiz. Ordan ayrılıp Türkiye'ye dönmeyi bırakın, evlerinden çıkmak istemedik. Neyse.
İlk günümüz SF'nin klasik turist turu. Fisherman's Wharf'a gidiyoruz. Burası şehir içindeki limanlardan 39 numaralı olanı. Esasında bir balıkçı barınağı ama içinde çeşitli dükkanlar, restaurantlar var. Ama oraya gelene kadar yolumuz uzun. Öncelikle Çin Mahallesi'nden geçmemiz lazım. Sanki yeteri akdar Çinli görmemişiz gibi değil mi? Ama SF'daki Çin mahallesi de baya meşhur. Financial District, Çin Mahallesi, devamında da İtalyan Mahallesi bizi Wharf'a ulaştıracak. Yol boyunca aşağıdaki şapka dükkanı gibi, ya da plak dükkanı gibi pek çok karakteri olan dükkan göreceksiniz. Şehirlerin dokuları "kısmen" de olsa, korunuyor. Kısmen diyorum çünkü onların da dertleri var.
Çin mahallesi New York'ta olduğu gibi burda da İtalyan mahallesini işgal etmiş. Ben İtalyan olsam uyuz olurdum. Çin kültürü çok renkli, inanılmaz falan ama Çinlilerle ya da genel olarak Uzak Doğulularla pek anlaşamadım. Çinliler inanılmaz asosyaller. Koridorda görüyor, günaydın diyordum ve korkup duvar kenarına pısıyorlardı. Ki ABD Türkiye'den çok farklı bu anlamda. Herkes birbiri ile selamlaşıyor. Otobüs şöforleri bile her binenle sohbet ediyor. Tayland'lı ev arkadaşlarımla olan muhabbetlerimi de biliyorsunuz zaten:))
Bu dükkandaki amcalar 68'den kalmışlardı, o kadar hippiler, o kadar güzeller ki. Dükkana girip çıkmanız da hiç umurlarında değil. Bir şey sorarsanız cevap veriyorlar, yoksa kimse sizi rahatsız etmiyor.
Wharf'a ulaştıktan sonra benim ilk merak ettiğim şey bu foklardı. İskelelerin üzerine çıkmışlar, yayılmış yatıyorlar. Birbirleri ile kavga edip bağırıyorlar. Esasında fokları daha önce Cape Town'da fok adasında görmüştüm. Kokuları dayanılmazdı. Burada heralde ters bir rüzgara denk geldik, kokudan rahatsız olmadık. Fisherman's Wharf'tan isterseniz tekne ile Alcatraz Hapishanesi'ne geçebilirsiniz. Üstteki fotoğrafta da hapishaneyi görüyorsunuz. Biz geçmedik, açıkçası bu güzle günde hiç içimden gelmedi kasvetli yerlere gitmek.
Yürüdüğümüz yol hiç az değildi ve biz artık acıktık tabi ki. Göz kararı bir fish&chips restaurantına girdik. Birer bira, birer fish&chips o kadar iyi geldi ki anlatamam size. Dönüş yolunda artık street car'a bindik. Çok uzun bir sıra var tabi ki ama buna binmek lazım. Zaten bir ulaşım aracı değil, sadece turistik bir gezi aracı.
San Francisco'nun çok yokuşlu, çok çok yokuşlu bir şehir olduğunu biliyorsunuz değil mi? Street car canlı bir roller coaster gerçekten de. Tamam yavaş gidiyor ama o kadar eğlenceli, o kadar keyifli ki.
Akşamı bir Thai lokantasında tamamladık. Bana Thai'den ikrah geldi belki ama, bu sefer ki değişikti. Ev arkadaşımın pişirdiği yemekler gibi çok soslu, çok baharatlı değildi. Gerçekten lezzetliydi. Ama Thai yemeği benim için hala bir muamma.
İkinci gün hedefimiz Golden Gate Parkı. Burası da Central Park gibi devasa bir park ama şehrin merkezinde değil, o yüzden de çok kalabalık değil. Uğur'un buluşmak istediği başka arkadaşları vardı, biz Nergisle gittik, gezdik, dinlendik. Size fotoğraf gösteremiyorum, neden? Şaşkın olduğum için makinamı şarj etmeyi unutmuşum da ondan:) Ama park sakin, sessiz, serin. Devasa ağaçların altında. Kürek çekebilir, ya da bizim gibi beceriksizseniz deniz bisikleti kiralayabilirsiniz. Biz yaptık. Çok güzeldi:)
Bu çekebildiğim tek görüntü neredeyse parktan:)
Akşam iş çıkışı arkadaşlarımızla buluştuk, önce Castro'yu turladık. Esasında pek turlayamadık zira Castro'nun ortasındaki yolda tamirat vardı. Park etmek falan çok zor oldu. Castro SF'nin gay bölgesi ki zaten aşağıdaki devasa bayrağı gördüğünüzde nereye geldiğinizi anlıyorsunuz:) Gene herkesin birbirine çok saygılı olduğu bir yer burası. Gerçekten inanamadık. Tabi ki bu da ABD'nin her eyaleti için geçerli değil, her şehirde bir gay bölgesi yok ama bir şehirde bile olabilmesi büyük bir oaly. Bizde olsa o bölgeyi basarlar.
Akşam yemeğimiz bir Küba restaurantındaydı. Biz zaten parktan sonra yeteri akdar dinlendiğimiz ve bir taraftan da çok yürüdüğümüz için çok yorulduğumuzdan Nergisle kendimizi restauranta atıp bir sürahi sangria'ya gömülmüştük bile:)
Aşağıdaki duvar Clairon Alley denilen sokak. Alley diyince de aklıma Diagon Alley geliyor:). Burda sanatçılar özellikle SF ile ilgili sorunlarını resmetmişler. Bakın aşağıdaki resimde mesela hoşlanmadıkları durumları anlatmışlar.
Son günümüzde arkadaşlarımız bizi araba ile gezdirilmesi gereken yerlere götürdüler. Her şeyden önce iki gündür uzaktan görüp yanına ulaşamadığımız Golden Gate Köprüsü. Çok güzel bir asma köprü. Hava inanılmaz rüzgarlıydı (ki burası hep böyleymiş) Kuşlar bile uçmakta zorlanıyordu.
Biraz yokuş demiş miydim?
Son olarak gittiğimiz yer ise Pasifik'te gün batımıydı. Pasifik'te gün batımını izlemek için ne yazık ki üzerinden aylar geçtikten sonra neresi olduğunu hatırlayamadığım bir kaç yerleşim biriminden geçtik. Arada durup okyanus balıkları yedik.
İşte okyanusun kenarındayız, ayaklarımız suya değiyor. Nasıl güzel, nasıl huzurlu. Durup durup konuştukça bile hep bugüne geri dönüyoruz. Hep o anı özlüyoruz. O kadar güzeldi ki, gerçek olduğuna inanamıyoruz.
SF'de gidilen en nemli gezme yerlerinden birisi de Nepa Vadisi ama bizim zamanımız kalmadı, gidemedik. Onun yerine Nepa'yı eve getirdik, evde şaraplar içtik. Hepsi birbirinden lezzetliydi.
San Francisco'yu çok ama çok sevdim. Sanki bir Avrupa kenti ama Avrupa'nın sıkış tepişikliği de yok. Sanki tam yaşanacak yer. Orası rakun, ceylan, kokarca görebileceğin bir yer. Öylesine güzel ki.
San Francisco, bir gün tekrar buluşmak üzere. Şimdilik Ci vediamo...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder